Хмары, а сонца ў іх гразкім балоце

плямамі месіць дарог каляіны.

Торба, сухар абгрызены ветрам, –

торбу на плечы батрак перакінуў.

Ідуць...

            РђРґР·С–РЅ – Р· хаты батрацкай, дзіравай;

другі – з-над вазёр неспакойных,

                                                        Р±СѓСЂР»С–вых...

Дарога – шырокі ручнік саматканы,

накінены сьвятам вясеньнім на нівы.

– А то мо' служыў пастухом ці

                                                   паробкам?..

Маўчыць... толькі зрок блудзіць

                                                      межамі, полем.

Вецер тармосіць падзёртай сярмягай...

Думы, як хмары, плывуць мімаволі...

– Так. Жыцьцё наша –

                                      Р¶С‹С†СЊС†С‘-паняверка.

Вечна мазоль на руках, а бяз хлеба...

Толькі глядзяць вочы з голаду сьмела

шырэй як панскае поле, як неба...

– Сам ты здалёку?..

                                 Р·-над Нарачы, кажаш?..

Толькі дарога, і хмары, і вецер,

ды ў грудзёх сэрца – белая кагарка –

звонка гарачымі крыльлямі б'ецца...

– З-над Нарачы, Мястра, з-над сініх

                                                            вазёр.

(Вецер ў сярмязе падзёртай ублытаўся).

Што чуваць – раскажы?..

                                          РЇ РЅСЏ шпіцаль, Р° СЃРІРѕР№...

От прыйшлося да слоў – папытаўся.

Чулі і мы, брат, пра вашы вазёры, –

(цягнецца вырай крыклівым шнурам) –

чулі і ведаем, прыйдуць яшчэ,

ўдараць у бераг ня гэткія буры...

Сонца дарогай

                          РїР°Р№С€Р»Рѕ

                                       Р·Р° СћР·РіРѕСЂРєС–.

Плачуць і ныюць калёсы абозаў.

А дзень, зачапіўшыся рыжай чупрынай,

доўга вісеў,

                    РїР°РјС–раў

                                 РЅР° бярозах.