Вецер польны ды вясеньні

хай цалуе рукі, твар,

і дзень новы поўнай жменяй

звонкі высыпе загар.

Не аб тым я пець задумаў!..

От, сарваліся славы,

быццам ветру п'яным шумам

шапка з буйнай галавы.

Не парадзіш: грудзям цесна

між палосак і разор.

Накіпеўшым бунтам, песьняй

ўскалыхнуў бы так прастор,

як калыша толькі бура

сосны звонкія ў бары,

разадзьме ў пажар віхурай

іскры вугальля-зары.

Хай тэй буры адгалоскі,

хай пасыпіцца загар

і на песьні маёй вёскі,

і на стрэхі і на твар.