Што спусьціў галаву – не іграеш?

      Можа, песьня навеяла СЃСѓРј?

Небылое успомніў, таварыш,

      пад вясеньні чаромухі шум?

Успомніў, можа, аб тым, што мінула,

      аб чым вецер Сћ кастрычніку ныў,

паміж гразкіх бульвараў і вуліц

      С– ўзгараных снарадамі РЅС–Сћ?

Тыя дні жоўтым лісьцем пакрыла,

      СЏРє сьляды РЅР° дарогах С– пыл;

на старых жа акопах-магілах

      СћСЃС‘ жывая мінуўшая быль.

Старыкі расказалі яе нам,

      падплятаючы лапці лазой,

падплятаючы быль небыліцай,

      Р·Р° лучынай Сѓ хаце крывой.

А мы, з прыпячку, слухалі ціха...

      Толькі гулка шумеў калаўрот,

ды ўскруціўшы вясеньняе ліха

      Рї'СЏРЅС‹ вецер РїСЏСЏСћ ля варот...

Посьле... помніш жыцьцё на этапах

      прашумела, СЏРє Р·СЊ ветрам кавыль,

пад вастрожную хрыплую песьню

      РїСЂР° далёкую, СЂРѕРґРЅСѓСЋ быль...

Што ж, ізноў мо' цяпер заіграеш?

      Пераплётныя РґСѓРјС‹ С– СЃСѓРј

новай песьняй расьсееш, таварыш,

      пад вясеньні чаромухі шум?