Здарылася са мной дзіўнае, сьмешнае, –

      не расказаў бы таварышам ў цэлі.

      Ў полі і то пэўна б нівы шырэйшыя,

      нівы гусьцейшыя звонка б шумелі.

Помню, як сяньня, чорнымі бровамі

      сны мае ўзмахам адным абарвала,

      быццам бы рэха барамі сасновымі,

      песьняй бяз голасу закалыхала...

Ўсё ж ткі і я быў нязломкам, падумаю, –

      (сам на'т ня ведаю, як гэта сталася) –

      шмат раз хадзіў і дарогай вастрожнаю

      на'т з-пад экскорты ўцякаць удавалася.

Глянула проста вачамі шалёнымі,

      быццам ударыла звонам вясёлак, –

      гэтак вясной над палямі, загонамі

      толькі глядзіць загараючы золак.

Здарылася са мной дзіўнае, сьмешнае, –

      не расказаў бы таварышам ў цэлі,

      бо на'т калосьсе, ў полі найменшае,

      мехам сваім каласістым шумела б.