Глыбей і глыбей уразаўся тапор у карэньні сасонкі.

Сыпаўся сьнег, як алмазы, зь зялёнай чупрыны.

Рэха далёка няслося, адбітае звонка;

з шумам зялёным далей яго бор перакінуў.

I зашапталі вяковыя сосны старыя,

пэўна сасонку моцна яны шкадавалі

і ствалы, мохам пакрытыя, медна-сівыя,

сьнегам-алмазам убраныя, доўга яны калыхалі.

Думалі, радзілі доўга сівыя галовы...

I толькі вецер вясну у гушчар ім закінуў, –

маладняк весела зазелянеўся сасновы

па расьцярэбляных пасеках, па каляінах.

Ізноў, як калісьці, шумеў бор за дальным абрывам.

Схаваны ад бур у цяні маладняк падымаўся.

Ноччу і днём шаптаў зь ім стары бор шчасьліва, –

казак шмат ведаў – сьмехам зялёным сьмяяўся.