Як воды прадвечнага Нілу, вякі

      бясьсьледна і ціха у даль праплылі.

      Пляменьняў, народаў сьляды на зямлі

пустыні гарачай зацёрлі пяскі.

А сфінкс ўсё стаяў і глядзеў на Усход,

      на путы, што нёс спрацаваны народ,

на гора, што вечна, як шэры туман,

зямлю аблытала, на зор караван –

      глядзеў на крыштальны іх ціхі паход.

Раз чуў сфінкс з паўночы гіганта удар...

      I чуў, як разьбіты ланцуг ападаў,

      і бачыў, як вецер ўдалі калыхаў

у поўнач нямую сусьветны пажар...

      I з радасьці сьлёзы з гранітных вачэй

      цяжкія спадалі адна за аднэй,

як зораў крыштальных плылі караван,

і толькі гарачы пад дзень гураган

      ацёр іх пяшчанай рукою сваей...

Спакойна заснула пустынная даль

      і неба далёкага сіняя гладзь...

      Адны толькі зоры дрыжаць і мігцяць

адбіўшыся ў Ніле між пены і хваль.

      А сфінкс ўсё стаіць і глядзіць на Усход

      і шэпча пустыні пра новы паход,

пра тых, што усталі зь вяковых кайдан,

пра тых, што і палі ў змаганьні ад ран,

      у змаганьні за праўду, за Волю, Народ.