Як воды прадвечнага Нілу, вякі

      бясьсьледна С– ціха Сѓ даль праплылі.

      Пляменьняў, народаў сьляды РЅР° зямлі

пустыні гарачай зацёрлі пяскі.

А сфінкс ўсё стаяў і глядзеў на Усход,

      РЅР° путы, што нёс спрацаваны народ,

на гора, што вечна, як шэры туман,

зямлю аблытала, на зор караван –

      глядзеў РЅР° крыштальны С–С… ціхі паход.

Раз чуў сфінкс з паўночы гіганта удар...

      I чуў, СЏРє разьбіты ланцуг ападаў,

      С– бачыў, СЏРє вецер ўдалі калыхаў

у поўнач нямую сусьветны пажар...

      I Р· радасьці сьлёзы Р· гранітных вачэй

      цяжкія спадалі адна Р·Р° аднэй,

як зораў крыштальных плылі караван,

і толькі гарачы пад дзень гураган

      ацёр С–С… пяшчанай СЂСѓРєРѕСЋ сваей...

Спакойна заснула пустынная даль

      С– неба далёкага СЃС–РЅСЏСЏ гладзь...

      РђРґРЅС‹ толькі Р·РѕСЂС‹ дрыжаць С– мігцяць

адбіўшыся ў Ніле між пены і хваль.

      Рђ сфінкс СћСЃС‘ стаіць С– глядзіць РЅР° РЈСЃС…РѕРґ

      С– шэпча пустыні РїСЂР° РЅРѕРІС‹ паход,

пра тых, што усталі зь вяковых кайдан,

пра тых, што і палі ў змаганьні ад ран,

      Сѓ змаганьні Р·Р° праўду, Р·Р° Волю, Народ.