Падымалася зара ды а паўночы,

у расе сьцюдзёнай мыла свае вочы;

і пайшла яна барознамі ды боса,

праз пакосы распусьціўшы свае косы.

Падымалася зара ды у завеі.

Выйшлі ў поле нашы хлопцы, нашы жнеі.

I затлелі муры шэрыя і стрэхі

цёмнай ноччу ў бездарожжа, нібы вехі.

Падымалася зара, зьбірала росы,

абвязаўшы хусткай – макам свае косы.