Ізноў дарога!

Зямля умёрзшая зьвініць,

і сьнежны пыл,

падняты ветрам,

сьлед замятае.

Ўдалі сінее ціха бор,

і плюшчыць вочы

даль ад сонца.

А там чарнеюць

плямы стрэх.

I бліжэй лес...

Ізноў усьпеніў вецер сьнег,

закрыў імглой

дарогі сьлед...

А ў лесе ціш.

Мяцель заснула

на звонкіх струнах

соснаў, ёлак.

I маніць лес, каб затрымацца

на шляху...

Не спачываць жа тут

ў сасновым ціхім шуме...

так шмат ня пройдзеных

дарог і родных ніў

і шэрых вёсак!