Ціха аер над ракою

      цёплым ветрам калыхала,

і над соннаю зямлёю

ноч далёкаю зарою

      па-над борам дагарала.

Зоры – іскры агнявыя

      сонцам гашаныя тлелі;

толькі штось шнуры вузкія,

толькі нівы залатыя

      ўсхваляваныя шумелі.

Гаварылі, што араты

      іх ў астрозе. Не прышлося

збор дакончыць небагаты...

аб нядолі яго хаты

      расшумелася калосьсе.

I над межамі вузкімі

      гора ветрам паняслося,

і зярнятамі цяжкімі,

як сьлязамі залатымі,

      ціха плакала калосьсе.