Стрэхі мокрыя ўніз апусьцілі рукавы,

Пачарнелі гасьцінцы, дуброў верхавіны;

Дацьвітае ў імшарах лаза і крушына,

I зялёным агнём дагарае атава...

Вёска сумна глядзіць з-пад кудлатае шапкі,

З-пад імглы, што плыве цёмнай хмарай з балота;

Пад дзядоўскім старым і пахіленым плотам

Вецер лісьце, як пер'е, ўздымае ахапкам.

А паўднём сонца лістам чырвонай асіны

Расьцьвіце паміж дрэў, ды і зноў у гушчары

Ападзе і рассыплецца ў ціхіх імшарах

Па ягодніку сьпелай агнём-журавінай...

Часам прыйдзе і ноч, рассыпаючы зоры,

I затлеюць яны над іржавым папарам...

Вечарамі тады дзед на дошчатых нарах

Ўспамінае жыцьцё, што мінула учора.

I, як памяць сівая далёка ахопіць,

Ён гаворыць з тугой аб гушчарах глыбокіх,

Бы памінкі спраўляе па соснах высокіх,

Па лагах, па ласіных затоптаных тропах...

Ды пытае мяне пра сяброў і знаёмых,

Што пайшлі у жыцьцё непрацёртай дарогай,

I ці шмат юнакоў у падвалах-астрогах

Дні свае каратаюць у цэлях сьцюдзёных...

I ад дум галаву апускае сівую,

Як сасна пабялеўшая раньнім марозам,

Словы ж так ападаюць, як лісьце бярозы,

На асеньнюю быль і на казку сівую.