Сьцюжны час, бязьмежна-СЃСѓСЂРѕРІС‹.  

Сьпіць народ, нібы зерне ў ральлі...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

РўС‹ прыйшоў С– гарачым словам  

Р СѓРЅСЊ СѓР·СЊРЅСЏСћ РЅР° роднай зямлі.  

РўС‹ сказаў нам: «Унукі Скарыны,  

Дзе ваш гонар, РјРѕС† С– краса?  

Ёсьць С– Сћ вас, СЏРє С– Сћ іншых, сьвятыня.  

РќРµ давайце сьвятыні псам!  

РќРµ давайце Р·СЊ СЏРµ глуміцца,  

Бо прасьпіць СЏРЅР° СЏСЃРЅСѓ зару,  

Бо сьвяты С–Р·СѓРјСЂСѓРґ заімгліцца  

У пярсьцёнку тваім, Беларусь».

РўС‹ устаў РЅР° лютую сечу,  

Бітву вечную сонца С– хмар,  

Узваліўшы РЅР° юныя плечы  

Сьвятагораў народны цяжар.  

Р† РЅСЏ вынесьлі жылы напругі:  

Р—СЊРЅС–Рє ты, лебедзь, Сѓ хвалях сівых,  

Сплыў крывёю, загінуў «за РґСЂСѓРіС–В»,  

За мяне, за вас і за ўсіх.

Р† застаўся ты Сћ нашых душах,  

Хоць навекі Р·СЊРЅС–Рє Сѓ палях,  

Вечна сьветлы С– вечна дужы,  

Вечна СЋРЅС‹, СЏРє наша зямля.  

РњС‹ табой ганарымся – С– плачам.  

Мы нясём цябе ў сэрцы праз дым...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

РќС–Р·РєР° голаў схіляю, юнача,  

Перад вечным глаголам тваім.  

Сьмела крочу цяпер Сѓ РїСЏСЃРєС– СЏ  

Перад сьветлай заветнай гарой,  

Бо СЏРє ёсьць Сѓ народа такія –  

Не загіне давеку народ.