Было неба то сіняе, то ружовае,

А пад ім малая хатка рыбака...

I было, як неба, возера шырокае,

Шумела там заўсёды асака.

А ў глыбокай тоні

                              жыў шчупак сярэбраны

З вострымі зубамі, хітры, як купец.

Паляваў ня раз за ім стары дзед зь сеткамі,

Толькі дарма

                       РјСѓС†СЏС‡С‹

                                    возерную медзь.

Часам ён засядзе за ракітай зьвечара

I накрыша зораў – залатых зярнят.

Думае і цешыцца: на прыманку

                                                      выплывеш,

Зораў не паласаваць не уцерпіш, брат!

Ды памалу дрэмле дзед стары

                                                   над возерам.

А ў глыбокай тоні слухае шчупак,

Як над сонным берагам, ноччу

                                                     Р·Р°РІР°СЂРѕР¶Р°РЅС‹,

Ціха барадаты захрапе рыбак.

Выплыве тады ён, серабрыста кружачы,

Ціха так, каб хвалі соннай не збудзіць,

I з-пад сетак сініх прагна сваймі вуснамі

Пачынае зоры дзедавы лавіць.

Перш ён зловіць Сітца,

                                      Р° пазьней Мядзьведзіцу,

Вып'е сьцежку зорную вясьняных сноў,

Выцягне з-пад сетак абаранак месяца...

I зноў, ціха кружачы, ападзе на дно.

I як толькі сонца ў барадзе сівеючай

Азалоціць першы серабрысты сьнег,

I як толькі вецер раніцой за пазухай

Казытаць мяккімі пальцамі пачне, –

Дзед прачнецца спуджаны,

                                               РїР°РіР»СЏРґР·С–ць РЅР° возера –

Усе зоры выпіў, вылавіў шчупак...

З гора замахае доўгімі рукамі,

Быццам папярхнуўшыся мукой вятрак.

Ды пачне гразіць ён шчупаку азёрнаму,

Ідучы дарогай церазь сенажаць...

А кругом гамоняць кнігаўкі і чэпікі,

Рассыпае вецер жвірам песьню жаб.

I здаецца дзеду,

                           што сьмяецца возера,

Ў сонцы расьцьвітаючы, як чырвоны мак, –

Хіліцца, рагоча асака зялёная,

Што яго, старога, ашукаў шчупак.