Каля шляхоў расстайных што так
Шуміш, бяроза, ў раньні час?
Прынёс я конаўку і лотак,
Каб сокам напаіла нас.
З табой дружыць заўсёды рады:
Як ляжам тут ля родных меж,
Ты нас прыкрыеш лістападам,
Густым карэньнем апляцеш.
А покуль я твой стан высокі
Рукою пешчу, не шкадуй
І веснавым бруістым сокам
За нашу дружбу пачастуй.
