Каля шляхоў расстайных што так

Шуміш, бяроза, ў раньні час?

Прынёс я конаўку і лотак,

Каб сокам напаіла нас.

З табой дружыць заўсёды рады:

Як ляжам тут ля родных меж,

Ты нас прыкрыеш лістападам,

Густым карэньнем апляцеш.

А покуль я твой стан высокі

Рукою пешчу, не шкадуй

І веснавым бруістым сокам

За нашу дружбу пачастуй.