За шэрым схіленым парканам

Скрыпіць пясок сырых дарог,

Спадае медны ліст каштанаў

На жоўты стоптаны мурог.

Ідзеш, яго рукамі ловіш, –

Злавіўшы, пусьціш, хай ляціць, –

Зноў не шумець яму ў дуброве,

Вясеньніх шолахаў ня піць.

I сумаваць яшчэ так рана,

Калі ўдаль маніць сьцежак гладзь,

Калі на шум лясны ў тумане

Умееш песьняй адказаць,

Калі так хочацца сьмяяцца,

Што бачыш ты і чуеш ты,

Як ціха сыплюцца праз пальцы

Каштанаў звонкія лісты.