Думаў: сёньня прайду сабе так,

Як другіх ходзяць сотні людзей,

Каб ня чуць толькі брэху сабак

Хоць адзін у жыцьці маім дзень.

Я забыўся, што вочы ў мяне

Не халодным блакітам гараць

I што плечы і рукі мае

Ад касы, ад сярпа, тапара.

Што пад сьмеху майго перазвон

Нават цяжка сьмяяцца, скакаць, –

Толькі сыпацца шыбам акон

I слупам ліхтары калыхаць...

I таму сярод вуліц крывых

Ціха вечар вясны не прайшоў

Бо чупрынай сем зор залатых

На далоні мазольныя зьмёў.