Я не магу вас песьняй цешыць

З абмытых бурамі эстрад,

Хоць меў бы пэнсію штомесяц

I спакайней бы жыў я шмат.

I менш бы, пэўна, чуў дакораў

Багемы п'янай дзеячоў,

I вашых усхваленьняў хворых,

I сьвісту купленых дзячкоў.

А так, сягоньня я ня першы,

Прыйшоўшы змораны дамоў,

Да позьняй ночы мыю вершы

Ад вашых пальцаў, ад сьлядоў.

I на крыклівы, падкалодны,

I на азэфаўскі ваш гул

На'т, можа, ў барацьбе няроўнай

Не адказаць я не магу, –

Таму, што на жывое слова,

Што вынес я зь сялянскіх хат,

Сплыла крыві цяжкая кропля

У міліёны тры карат.