Рћ сусьветнае, ўсёпераможнае маўчаньне першай зямлі,  

Калі выйшла СЏРЅР° Р· гарніла агню С– пакуты,  

Перайшла ад кіпеньня жыцьця РґР° імгненьня СЃРЅСѓ С– спакою,  

Да імгненьня. РЋ абдоймах прабыўшы Сћ агню мільёны стагоддзяў,  

Астывала ад С–С…, каб жыцьцё маўкліва зачаць.  

Рћ зямля пераможнай, бязмозглай С– яраснай цягі,  

Перамагаючай Сѓ Р·РјСЂРѕРєСѓ С– выпарэньнях,  

Калі РґР·С–РєР° крычаць брантазаўры, зьвіваючыся РјС–Р¶ хвашчамі  

І дурманнымі папарацямі ў ліловай вадзе.

  

Рћ зямля перамагаючай чалавечай пяшчоты,  

Калі дойлід Р·Р° сьмех Хатшэпсут Р· каменьняў Р±СѓРґСѓРµ легенду,  

Калі майстра мадон ад каханьня ўмірае Сћ абдымках каханай,  

Калі СЏ аддаю СћСЃРµ імгненьні свае для СЏРµ.  

Хто Р¶ РјС‹, маці-зямля? РњС‹ СћСЃРµ твае дзеці,  

РњС‹ нязьменныя С–, СЏРє ты, кожны час шматтварыя.  

РњС‹ Р· чакаючай гліны РЅР° родным полі, маўклівай С– туга ўпартай,  

Р† Р· агню, што РІС–СЂСѓРµ пад ёю, Р· гнева С– страсьці,  

Р† Р·СЊ пяшчоты, што РґР·С–СћРЅР° ляжыць Сѓ губах Неферціці.  

РњС‹ такія, С– будзем такімі – давеку.  

Прабудзем – давеку.