Гавораць, кат памёр... I сьмешна –

Загаласілі ў гэткі дзень.

I чую шэпат: – Гляньце, грэшнік

Найбольшы за труной ідзе.

Ён небясьпечны, неспакойны,

Гарыць у словах яго зьніч.

Ён хоча ўсіх сірот, галодных

I абагрэць, і накарміць.

Ён не маліўся ад калыскі,

Ня плакаў перад алтаром,

Калі агністым крыльлем нізка

Грымеў над намі неба гром.

Грэх на яго плячах вялікі –

Глядзіце – хіліць да зямлі!..

А я іду і ледзь ня крыкну,

Каб несьці радасьць памаглі.