Абапал лес. Вышэй зялёны мох

Паўзе па глыбах стромкіх і пахілых.

А ручаі пясчаныя дарог

Плывуць, губляюцца за дальнім небасхілам.

Чырвоным зарывам абветран край зямлі.

Трывожна сочыш за ігрой праменьняў,

Пакуль ня змые сонечны прыліў

Апошнія, сярэбраныя цені.

Тады ў грудзёх сваіх пачуеш ты

Гарачую нахлынуўшую сілу,

Што кажа песьням, соснам залатым

Зьвінець, шумець пад гэтым небасхілам.