Абапал лес. Вышэй зялёны мох
Паўзе па глыбах стромкіх і пахілых.
А ручаі пясчаныя дарог
Плывуць, губляюцца за дальнім небасхілам.
Чырвоным зарывам абветран край зямлі.
Трывожна сочыш за ігрой праменьняў,
Пакуль ня змые сонечны прыліў
Апошнія, сярэбраныя цені.
Тады ў грудзёх сваіх пачуеш ты
Гарачую нахлынуўшую сілу,
Што кажа песьням, соснам залатым
Зьвінець, шумець пад гэтым небасхілам.