Перш доўга лес на гусьлях граў зялёных,

Пакуль ня выплыў верасьнёвы дзень.

Як зоры, ападаючыя з клёнаў,

Пасыпалася лісьце па вадзе.

Паблытаў вецер адгалоскі, тоны.

I нехта ўстаў з разьвеяным чубом

I рэзка перавёў ад неба да загонаў

Маланкі залатым смыком.

I кінуў хмары, кінуў і узьветрыў,

Падраў худымі пальцамі гальля.

I ты заплакала, што ўжо на гром аркестра

Не адгукнулася зямля.