Белыя валокны

Сьцелюцца над долам.

Не сьпяваюць птушкі,

Сьціхнуў лесу шолам.

Сьцелюцца валокны,

Тчэцца павуціна –

Блізка, блізка восень,

Смутная часіна!

Зажурыцца неба,

Схованае ў хмары,

I агорнуць сэрца

Нейкі жаль і мары.

Замірае лета,

Заціхаюць далі,

Сірацее рэчка,

Халадзеюць хвалі.

Стомленасьць, зьнямеласьць...

Тояць думку боры...

Шш! што то за гукі

Чуюцца ў прасторы?

Жаласна-прыгожа

Льюцца ў небе гукі,

Слухаюць лясы іх,

Луг, балота, лукі.

У бязьмежным небе

Роўненькім шнурочкам

Жураўлі на вырай

Мкнуцца над лясочкам.

Меншыцца шнурочак,

У паднеб’і тае,

Вось ледзь-ледзь чарнее,

Міг – і прападае.

I стаіш ты, смутны,

Доўга пазіраеш,

Як бы нешта страціў,

А што – сам ня знаеш.

Так у час расстаньня

З тым, хто сэрцу любы,

Адчуваеш смутак

Цяжкай страты-згубы

I глядзіш маўкліва

На дарожку тую,

Што нясе ўдалечу

Душу дарагую.