Вячэрняе люстра вады

Распырскалася пад вяслом.

Над ім халадок малады

Ўзмахнуў верасьнёвым крылом,

I ў тоні рачной сіняву

Атрос Млечны Шлях сьветлякоў.

Па казачным царстве плыву

Русалак, праяў лесуноў.

Стазвонная ліра ў мяне,

Пясьняр я, баян-чарадзей,

Шапнуць бы закляцьце струне, –

Збудзіць бы мінулага дзень...

Але няхай дрэмле жыцьцё,

Парослае цінай густой,

Пакуль над дрымучым трысьцём

Ня звоніць з турбін вадарой.

Збуджу тады чары балот,

Калі тут агні замігцяць,

Каб, вывеўшы свой карагод,

Ня мог вадзянік рагатаць.