Раніцы сьцежка. Іду я вясной.

Лес атапіла, шуміць пад вадой.

Жоўтыя вербы калыша рака.

Выйшаў знаёмае ў поле шукаць.

Між курганоў і ўскудлочаных траў

зноў, як заўсёды, напевы спаткаў.

Вуліца, вёска, гармоніка чад.

Хмеляцца ў скоках спадніцы дзяўчат.

Так бы, здаецца, пайшоў бы, памог -

ногі намулі аборай дарог...

Эх, каб ў мяцеліцы, ў гром, звон падкоў

болей сыпнуў хто вагню зь песьняроў!

Селі на прызьбе і ў мятнай імгле

гутарым. Сказы зялёныя: хлеб,

паша, каровы, зямля, сенакос...

Росіцца раньняй імглы малако,

і залацісты гармоніка пыл

гулка,

         задорна

                       страсаюць чубы.