– Галінка-вярбінка, –

Прасіў верабей, –

Мо' пакалыхала б

Маіх ты дзяцей?

Галінка ня хоча

Дзяцей калыхаць.

– Ідзіце, казулі,

Галінку ламаць!

Казулі ня хочуць.

– Ідзіце, ваўкі,

Лавіці, караці

Казуляў такіх,

Якія ня хочуць

Галінку ламаць,

Якая ня хоча

Дзяцей калыхаць.

Ваўкі не схацелі.

– Прыходзьце, стральцы,

Каб непаслухмяных

Ваўкоў правучыць,

Якія ня хочуць

Казуляў караць,

Якія ляняцца

Галінку ламаць,

Якая ня хоча

Дзяцей калыхаць...

Пайшлі паляўнічыя

Ў лес на ваўкоў:

Спалохана зьверы

Пабеглі з дуброў,

Пабеглі казуляў

Лавіць і караць;

Казулі пабеглі

Галінку ламаць.

Галінка-вярбінка

Са страху хуьчэй

Давай калыхаць

Вераб'іных дзяцей.

З тых дзён без спачынку,

Каб кожны быў рад,

Калыша галінка

Усіх птушанят.