Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,  

Ня з торбамі песень жабрачных, –  

Смыком серабраным на струнах зары  

Табе заіграем іначай.  

Прысядзем ля прызбы, на новы парог,  

Зь вясёлым і ясным абліччам,  

Вярнуўшыся з дальніх этапных дарог,  

Хоць шмат каго з нас недалічым...  

Ты зьвесіш чупрыну саломенных стрэх  

Пад песьні, шум цёмнага бору,  

I выплывуць зоры на сіні начлег,  

На сінія хвалі азёраў,  

Закінуць свой невад узорны на дно,  

У ціхія Нарачы тоні,  

Дзе месяца толькі сталёвы нарог,  

Затоплены бураю, звоніць.  

I ўбачым тады, як радзімы прастор,  

I песьню, што просіцца з сэрца,  

I струны жывыя пялёсткамі зор  

Асыпле кастрычніцкі вецер;  

I зьнікнуць туманы з дарог-каляін,  

Зара чырвань-хустку накіне  

На грэбень сасновых густых верхавін,  

На плечы этапнай краіны.  

Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,  

Ня з торбамі песень жабрачых, –  

Смыком серабраным на струнах зары  

Табе заіграем іначай.