Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,  

РќСЏ Р· торбамі песень жабрачных, –  

Смыком серабраным РЅР° струнах зары  

Табе заіграем іначай.  

Прысядзем ля прызбы, РЅР° РЅРѕРІС‹ парог,  

Р—СЊ вясёлым С– ясным абліччам,  

Вярнуўшыся Р· дальніх этапных дарог,  

Хоць шмат каго Р· нас недалічым...  

РўС‹ зьвесіш чупрыну саломенных стрэх  

Пад песьні, шум цёмнага Р±РѕСЂСѓ,  

I выплывуць Р·РѕСЂС‹ РЅР° СЃС–РЅС– начлег,  

РќР° СЃС–РЅС–СЏ хвалі азёраў,  

Закінуць СЃРІРѕР№ невад СѓР·РѕСЂРЅС‹ РЅР° РґРЅРѕ,  

РЈ ціхія Нарачы тоні,  

Дзе месяца толькі сталёвы нарог,  

Затоплены бураю, звоніць.  

I ўбачым тады, СЏРє радзімы прастор,  

I песьню, што просіцца Р· сэрца,  

I струны жывыя пялёсткамі Р·РѕСЂ  

Асыпле кастрычніцкі вецер;  

I зьнікнуць туманы Р· дарог-каляін,  

Зара чырвань-хустку накіне  

РќР° грэбень сасновых густых верхавін,  

РќР° плечы этапнай краіны.  

Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,  

РќСЏ Р· торбамі песень жабрачых, –  

Смыком серабраным РЅР° струнах зары  

Табе заіграем іначай.