Варажская страла

Ці меч сасну параніў;

Як сьлёзы, паплыла

Смала з гаручай раны.

I водсьвет быў у ёй

Балтыйскіх жоўтых дзюнаў,

Напоеных крывёй

Магутнага Пяруна.

Пранесьліся вякі,

I на прыморскі рынак

Прынесьлі рыбакі

Дзве пацеркі бурштыну.

Іх адкупіў матрос

Аж з Добрае Надзеі

I дзеўчыне занёс,

Што клікаў я Надзеяй.

I вось перада мной

Мінулых дзён жывіца

Ў красуні маладой

Палае ў завушніцах.

I толькі я кляну,

Зайздросны, закаханы,

Далёкую сасну

Над морам-акіянам.