Я гэты горад знаю з даўніх дзён,

Дзе дрэмлюць замка гордыя руіны,

Дзе ўзьняў густое вецьце ясень, клён

Над сном акамянелым Гедыміна;

Дзе пад аркадамі сівых муроў

Праходзяць цені вулкамі вузкімі:

Пясьняр Літвы, наднёманскіх палёў

У вопратцы дарожнай пілігрыма;

I Каліноўскі, і мае сябры...

Я чую голас іх у змроку шэрым

I як Вільля праз пушчы і бары

Плыве і б'ецца ў непрыступны бераг.

I хоць юнацтва тут прайшло даўно,

Але, як адгалосак песьні шчырай,

Прыходзе з успамінамі яно, –

Вяртаецца, бы ў час вясеньні вырай.

Яно на кожнай вуліцы ўстае,

Гарыць у верасьнёвай пазалоце,

Дзе вецер думы першыя мае

Рваў на лукішскім, на калючым дроце..

I ўсё ж люблю я гэтых вуліц гул,

Граду Панар, высокі золак раніц

I маладосьць, абвітую ў тугу,

Якой у вочы можна сьмела глянуць.

Я гэты горад знаю з даўніх дзён.

I каб ня хвойны пах бацькоўскай хаты,

I каб не нарачанскай хвалі звон

Ля курганоў, ля сосен расахатых, –

Хацеў бы я, каб мой апошні сьпеў,

Тут, сярод гэтых незабыўных вулак,

Дзе ўпершыню ён гулка празьвінеў,

Знайшоў спакой і вечны свой прытулак.