Можа, вам не карціць

Па гаях, сьцежках роднага краю,

Па расе сьветаянскай прайсьці,

Калі рунь новых слоў прарастае.

Трэба, ведама, нашча устаць,

Безь ніякіх там камандзіровак.

Вось азёрныя хвалі шумяць

I гудзе галасамі дуброва,

Вось аблокі плывуць над зямлёй.

I ўсё гэта зусім непаўторна

Ў спалучэньні з гульлівай вясной,

У сугуччы блакітнага з чорным.

Трэба рэхам быць, лесавіком,

Дрэвам, каб зразумець усе мовы,

Усе сполахі, зьзяньні і гром,

Што вясняныя будзіць дубровы.

I ня класьці далоняў на скронь!

Хай палае кроў полымем гэткім –

Незгасальным, – якім зь першых дзён

На зямлі загараюцца кветкі.