Зелянеюць зноўку лазьнякі,

А ў вясеньнім небе – крык птушыны,

Крык птушыны – голас жураўліны

Над палямі, над прасторамі ракі.

Небасхіл ахоплены зарой.

I з крыла у важака старога

Падае на чорныя разлогі,

Дзівамі іграючы, пяро.

Вось яно кранула хмар граду –

I яны вясёлкамі зазьзялі;

Зачапіла вербаў чараду –

I яны уміг закрасавалі;

А калі апала на ваду, –

Пасінелі, зашумелі хвалі,

Нерастуючы, пайшлі самы па дну,

I сузор'і лілій паўсплывалі...

Кажуць, каб злавіў тое пяро,

Казачнікам стаў бы, чарадзеем.

Кожнаю вясеньняю парой

Я выходжу з тайнаю надзеяй

На шляхі і на прасторы ніў,

Дзе губляе вырай свае пер'і...

Хоць даўно мінулі тыя дні,

Калі я ва ўсе прыкметы верыў.