Добра было б, каб хто іншы пачаў

Гэты напеў, бо і так па начах

Клічуць мяне, ля расстайных дарог,

Сосны, якіх я ад куль не зьбярог,

Нівы, якіх ад ліхіх навальніц

Мне не ўдалося грудзямі закрыць,

Зоры, якіх ад пажару вайны

Ў час я далонямі не засланіў,

Попел радзімы і цені братоў

З-пад незарослых магіл-курганоў.

Толькі сягоньня спраў кожнаму шмат:

Коласу – вырасьціць жменю зярнят,

Сонцу – стаптаныя травы падняць,

Ветру – акопы пяском зараўняць,

Хмарам – дажджамі зямлю напаіць,

З выраю птушцы – гняздо сваё зьвіць.

Мне ж трэба нанава ўсё пачынаць,

Ўсё: ад сасновага зруба, зьвяна

Аж да вясельных шырокіх сталоў,

Аж да пахмельных цымбал і смыкоў.

Не ўпершыню так прыходзіцца мне,

Але я верны прыкмеце старой:

Каб не зьвяліся снапы у гумне,

Пчолы – ў вульлі, госьці – ў хаце маёй, –

На папялішчах вышэй, як былі,

Сьцены ўздымаю і шыру вуглы.

На талаку я суседзяў пазваў.

Шмат не прыйшло іх. Відаць, не змаглі

Ўстаць з-пад прыволжскіх апаленых траў

Або вярнуцца з карпацкіх далін.

Будзе цяжэй нам бязь іх пачынаць

Працу і сьвята і тост падымаць.

Можа, яшчэ хто зь іх прыйдзе дамоў

Каб паглядзець на прасторы палёў

Каб паглядзець на багаты ўмалот,

Каб паглядзець на нарогі плутоў,

Каб запытаць у сваіх у сірот,

Як прытуліў прыгарнуў іх народ.

Можа, яшчэ хто зь іх прыйдзе дамоў...

Пэўна што прыйдзе... За кожным сталом

Мейсца пакінем для нашых сяброў,

Чарку пакінем з кіпучым віном,

Песьню любімую і паначы,

Каб не блудзілі, дамоў ідучы,

Вокны у хатах азорым сьвятлом.