Над палямі хістаўся пашчэрблены месяц,

Вецер дзьмуў, і шумеў па-над Нёманам бор.

Восень вецьце сухое зграбла і на ўзьлесьсі  

Падпаліла пагрэцца начлежны касьцёр.

Падпаліла касьцёр, прылягла у тумане,

Ды кароткім быў гэты пад зорамі сон:

Крык трывожны птушыны збудзіў яе рана,

Па зямлі ад кастра разьліваўся агонь.

Загарэліся гнёзды, і іскры пажару

Пачала яна з птушкамі, зь ветрам гасіць.

Толькі полымя ўжо разьлілося ў імшарах,

Па лясох і палёх, па курганах брусьніц.

I па сёньняшні дзень восень жару ня можа

Пагасіць на зямлі, ходзе з краю у край,

Заліваючы ліўнямі ў полі бярозы

I цалуючы кожны рабінавы гай.