Зноў снег. Ён мне прыпамінае

Чамусьці дальніх санак бег,

Дарогу без канца, бяз краю,

Сяло, забытае ля гаю,

I іншы сьнег, далёкі сьнег.

Хай ён растаў і ручаямі

Хай з жаўрукамі празьвінеў,

Даўно з туманамі, зь вятрамі

Над маладосьцю праляцеў, –

Але я помню ранак зімні:

Вятры за шыбамі гудуць,

У хаце ад лучыны дымна

I, як на змену пеўні ў прыўне

Неўціхамірныя пяюць.

Вярнуўся, чую, дзед з прысадаў, –

Хадзіў са стрэльбай паляваць.

– Сьнег выпаў, – кажа, – ні прынады,

Ні сьледу ў полі не відаць.

Сьнег выпаў нечаканы, добры.

З вадой і зь сьнегам маладым

Прынесла маці ў хату вёдры.

I, дзеці, мы са сьмехам шчодрым

Хутчэй на вуліцу ляцім.

Ляцім заснуўшымі садамі,

Каля аб'інеўшых платоў,

Ляцім, каб босымі нагамі

Там напятляць сваіх сьлядоў.

А потым, калі шум-трывогу

Бацькі падымуць, грамадой

Бяжым назад мы да парогу

І доўга, доўга грэем ногі

На печы згорбленай, старой.

Відаць, было дзён мала сьветлых

Пад засеньню вясковых стрэх,

Калі застаўся толькі гэты

Далёкі, ва ўспамінах, сьнег.