Даваў слова сабе,

Мо' раз дзесяць ці дваццаць,

Не пісаць больш табе,

Да цябе не зьвяртацца

Зь нейкім новым любоўным

Пісьмом, маніфэстам,

Бо ты стала другой

I другога нявеста.

Але я не ўлічыў

Шуму стромкай таполі,

Ля якой мы з табой

Сустракаліся ў полі.

А яна, як тады,

Зноў шуміць над ракою.

Не ўлічыў я і рэха

Той песьні начлежнай,

Што сьпявалі з табой

На прасторах бязьмежных.

А яна, як тады,

Не дае мне спакою.

Каб знаў гэта раней,

Ці ж я змог бы згадзіцца

Так далёка ад шчасьця

Свайго пасяліцца

I лісты табе слаць

Да запатрабаваньня.

Ты ж баішся ўспамінаў –

Чытаць іх ня станеш.