Сярод лістоў, што ты вярнула,

Знайшоў я шмат лістоў такіх:

Напоўненых вясновым гулам,

Блакітам неба дзён былых,

Шмат слоў, якія не астылі

Ні ад дажджоў, ні ад сьнягоў

I не згубілі даўняй сілы,

I першага агню свайго.

Сама ты знаеш: на руінах

Былога шчасьця, сноў сваіх,

Як цяжка жыць і не загінуць, –

I мо' таму баішся іх.

I мо' таму ты пазаўчора

Усё адаслала ў дальні край...

Лісты, лісты! Яны, як порах,

Ад сэрца іх далей трымай!