Вясна спачыла, йдучы праз бор

Да рэк і ніваў, садоў і сёл.

На ёй – хусьцінка ў мігценьні зор.

На ёй – сукенка ў дванаццаць пол,

У косах стужкі агнём гараць,

Пад галавою бубны ляжаць.

Дамоў зь вясельля скрыпач блукаў,

Дзяўчыну ўбачыў – іграць пачаў.

Сваёй ігрою збудзіў вясну,

Працёрла вочы яна са сну.

Як стала хустку распраўляць,

Дык сталі птушкі прылятаць;

Калі ж сукенкай стала шумець,

Дык бор сасновы пачаў зьвінець;

Кранула стужкі – і паплылі

Патокі бурныя па зямлі.

Пад граньне скрыпкі і бубнаў гром

Вясна танцуе, аж гул кругом.

I не заўважыў скрыпач-юнак,

Што верхаводкаю сьнег набрак,

Зьвіняць патокі, бягуць, равуць,

Вышэй, вышэй, хвалі струны рвуць,

I не па струнах, а па вадзе

У забыцьці ён смычком вядзе...

Калі хавалі мы скрыпача,

Шмат хто дзівіўся, што ў раньні час

Нябачна нехта на жвір-пясок

Яму з пралесак паклаў вянок.