Ты знаеш вецер сваёй радзімы –

Не безыменны там вецер нейкі,

А той, што вее начлежным дымам,

Шуміць чаротам, зьвініць жалейкай.

Які антонаўкі атрасае,

Які рыбацкія любіць снасьці

I, клямкай бразнуўшы, расчыняе

Па-гаспадарску ўсе дзьверы насьцеж?

Не заўважаеш яго ты часам,

Клянеш, калі табе дакучае,

У вушы сьвішча, запалкі гасіць,

Сячэ залевай, сьлед замятае.

Але затое ўдалі ад дому

Як ты сумуеш па ім заўсёды,

Як прагна слухаеш гул знаёмы,

Як ловіш вуснамі родны подых!