Вечарэе. Дзень даўно павесіў
На сасьне сваю касу зары.
Час і нам дамоў. Чырвоны месяц
Нас вядзе дарогай праз бары.
Ціха сьвішчуць крылы позьняй слонкі,
Лесавік падпальвае карчы;
З камарынай талакою звонкай
Салаўі спрачаюцца ўначы.
Пахнуць перасьпелыя суніцы.
Чую подых кожнага лістка.
Чую, як духмяная ігліца
Ападае з гольляў сасьняка.
Чую, як міжзорныя ракеты
Пралятаюць недзе нада мной...
Можа, мы – апошнія паэты,
Што вось так цікавяцца зямлёй?
