Вечарэе. Дзень даўно павесіў

На сасьне сваю касу зары.

Час і нам дамоў. Чырвоны месяц

Нас вядзе дарогай праз бары.

Ціха сьвішчуць крылы позьняй слонкі,

Лесавік падпальвае карчы;

З камарынай талакою звонкай

Салаўі спрачаюцца ўначы.

Пахнуць перасьпелыя суніцы.

Чую подых кожнага лістка.

Чую, як духмяная ігліца

Ападае з гольляў сасьняка.

Чую, як міжзорныя ракеты

Пралятаюць недзе нада мной...

Можа, мы – апошнія паэты,

Што вось так цікавяцца зямлёй?