Я ня знаю, які ёй прывезьці гасьцінец:

Новыя чаравікі, сукенку, хусьцінку?

Усё роўна абноўкі яна не надзене,

Скажа: – Хай лепш на сьмерць астанецца адзеньне.

I нашто дарагія мне, сынку, уборы.

Тупаць ля качарэжніку ці ля аборы...

Пра сьмерць кажа, нібыта пра выезд у людзі.

Што ж я ёй прывязу? Боль сьціскае мне грудзі.

Можа ўнукаў пісьмо? Хоць чытаць і ня ўмее,

Ды малюнкі нязграбныя іх разумее.

– Гэта, – кажа, – наш сад, вось з кійком і я крочу.

І зацепляцца радасьцю матчыны вочы.