Я ня знаю, які ёй прывезьці гасьцінец:
Новыя чаравікі, сукенку, хусьцінку?
Усё роўна абноўкі яна не надзене,
Скажа: – Хай лепш на сьмерць астанецца адзеньне.
I нашто дарагія мне, сынку, уборы.
Тупаць ля качарэжніку ці ля аборы...
Пра сьмерць кажа, нібыта пра выезд у людзі.
Што ж я ёй прывязу? Боль сьціскае мне грудзі.
Можа ўнукаў пісьмо? Хоць чытаць і ня ўмее,
Ды малюнкі нязграбныя іх разумее.
– Гэта, – кажа, – наш сад, вось з кійком і я крочу.
І зацепляцца радасьцю матчыны вочы.
