Змрок на кручы засьпеў рабінзона бабовага...

У Дняпро ручаінай сплывае туман.

Ўсе паехалі качак страляць на Падкову,

Абяцалі вярнуцца, ды нешта няма.

Пільна слухаю ветрык з далёкіх затокаў:

Можа, недзе Дняпром затуркоча матор.

Але ціха...

Плаўка не відаць у сутоньні.

А над сьветам – шалёнства зіхоткае зор.

Перакрэсьліўшы вудай смугу агнявую,

Я гляджу у сьвінцовы і грыфельны змрок...

Вось, здаецца, кругі...

Падсякаю ўсьляпую...

Зноў узмах...

Зноў зьнікае ў прадоньні плавок.

Каб ня спудзіць спакою

                                         Р·СЊ нядальных кшакаў,

З прыбярэжнай лазы, што цьмянее сьцяной,

Ціха ўзносіцца пастка рыбацкага сака,

Ловіць зоры і іх апускае на дно.

Пэўна, лягу пад стог.

Хай з глыбіняў зьнямелых

У адвечным і самым бяскроўным з баёў

Вышніх зьнічак імгненна-агністыя стрэлы

Да сьвітаньня спадаюць у сэрца маё.