Бадай тая дарожанька,

Што пятляе край сяла,

На якой зайшло мне сонца,

А сустрэлася імгла,

На якой згубіла шчасьце,

А сваю бяду знайшла, –

Назаўсёды лебядою,

Крапівою парасла,

Замялася чорным пылам,

Чорнай хмараю лістоў,

Каб ніхто па ёй ніколі

Больш ня ехаў, не ішоў.