Калі вялікі чарадзей

З праменьняў сонца, зораў весьніх,

Каб жыць жылося весялей,

Стварыў для кожнай птушкі песьню,

Зьляцеўшыся з усіх старон,

Крылатыя іх разабралі

I кукаваньне, сьвіст і звон

Панесьлі, радасныя, ўдалі.

Адзін спазьніўся той парой

Дзюбаты дзяцел. Затрымаўся,

Чуваць, на хрэсьбінах з кумой,

Таму бязь песьні і астаўся.

Напэўна, нехта ўзяў яе

Сабе ў запас, а хто – ня знае,

Хоць цэлы век свой дзюбай б'е –

У дрэва кожнага пытае.