Першай прачнулася вярба –

Руплівая маладзіца,

Пачуўшы, як верхаводка

Казыча ногі.

Верхаводка,

Абліскавічаная бліскавіцай,

Агромленая

Громам крутарогім.

Расплюшчыла свае вочы –

Коцікі шэрыя –

I ўбачыла жаўрукоў,

Што зьвінелі над берагам.

Перш хацела з навіной гэтай

Бегчы да сонных

Кучаравых бяроз,

Да рабін і асін на адхонах;

Але покуль касу расчасала

Крыгай – грэбенем срэбным

I ўпрыгожыла плечы

Хусткай – золакам зрэбным, –

Верхаводка паднялася

Па калені,

                 РїР° РїРѕСЏСЃ.

Толькі крыкнуць сяброўкам

Змагла на ўвесь голас:

– Вясна!