Дарога –

Шэрая бясконцая нітка

З вузламі памяці.

З гэтай ніткі маці

На прызьбе старой хаты

Вяжа і вяжа сустрэчы

I радуецца,

Калі скрыпнуць весьніцы,

Калі пачуе знаёмыя крокі,

Калі зможа хоць на хвіліну

Адкласьці пруткі

I прынесьці на стол пачастунак:

Збан жывой вады – квасу

I толькі што выцягнуты зь печы

Хлеб –

            акраец жнівеньскага сонца.