Доўга надрывотні

Дыхаю водарам

Смалы, кары, апілак, трэсак.

У любое надвор'е

Я чую тут

Гул адшумеўшых дрэў,

Зязюль кукаваньні, буркат галубоў

I заглыбляюся ў такія нэтры,

Адкуль вяртае мяне толькі голас:

– Дзе ты прапаў?

Мяне па сьмерць лепш пасылаць,

А не па дровы,

Калі чакаеце,

Каб закіпела бульба.