Дарогаю зары

Вяртаюся ізноў

У пераклік зязюль,

У перасьвіст шпакоў,

У перашум і звон

Разбуджаных крыніц,

У зеляніну дрэў,

У водар медуніц.

Як быццам нешта я

Тут некалі забыў,

Ці песьні не дапеў,

Ці мары не дасьніў,

Ці спадзяюся, што

Чакае хтось мяне,

Як некалі чакаў

У роднай старане.

Ды сёньня мушу ўсім

Напамінаць ізноў:

Сям'і птушынай, што

Я – зь іх былых сяброў,

Крыніцам, што ў мяне

Іх кроў зьвініць, бруіць,

А дрэвам і траве,

Што мне безь іх ня жыць.