Дзявочы голас зьвініць над полем

I маладосьцю і свавольлем;

Зьвініць і заклікам, і каханьнем,

I шчасьця зманлівым абяцаньнем.

Стаю і бачу перад сабою

У зелянеючым полі весьнім

Цябе, ахопленую зарою,

Вычараваную рэхам песьні.

На'т не дзіўлюся, што не кранула

Цябе мінулае ліхалецьце.

Бо ты, як песьня зь вясновым гулам,

Што над зямлёю калыша вецер.