Сонца

           з вочапам апала ў вечар студні.

Зоры п'юць ваду зь бярозавай дубіцы,

З-пад духмяных ядлаўцоў

                                            імгла марудна

Пасівелай падкрадаецца ваўчыцай.

Тут калісьці да кастра майго

                                               зь імшараў,

Непраходных,

                        непрабудных нэтраў наскіх

У адведзіны прыходзілі ўсе чары,

Маладосьці неразгаданыя казкі.

Я і сёньня распаліў касьцёр начлежны

I гляджу, як скача полымя жывое

Басаногаю цыганкаю гарэзнай,

Бубен месяца падняўшы над сабою.

Потым

            карты разлажыла на сьвітанні.

Ды навошта варажыць, калі я знаю,

Што ўсе збудуцца

                              цяжкія прадказаньні,

А на добрыя – ўжо часу не хапае.