Сонца

           Р· вочапам апала Сћ вечар студні.

Зоры п'юць ваду зь бярозавай дубіцы,

З-пад духмяных ядлаўцоў

                                            С–мгла марудна

Пасівелай падкрадаецца ваўчыцай.

Тут калісьці да кастра майго

                                               Р·СЊ імшараў,

Непраходных,

                        непрабудных нэтраў наскіх

У адведзіны прыходзілі ўсе чары,

Маладосьці неразгаданыя казкі.

Я і сёньня распаліў касьцёр начлежны

I гляджу, як скача полымя жывое

Басаногаю цыганкаю гарэзнай,

Бубен месяца падняўшы над сабою.

Потым

            карты разлажыла РЅР° сьвітанні.

Ды навошта варажыць, калі я знаю,

Што ўсе збудуцца

                              цяжкія прадказаньні,

А на добрыя – ўжо часу не хапае.