Асеньнія ночы ўсё больш дакучаюць

Бяссоннымі думкамі.

                                   Полымя ў грубцы,

Нібы кацянё, нагуляўшыся ўдосталь,

Зарылася ў попел.

                              Гараць толькі вочы.

Знаць, вецер дужэе,

                                 што ў коміне чэрці,

Якія ізноў пачалі свае гарцы,

I груша, як бабка цікаўная вельмі,

То ў шыбу адну, то ў другую

                                                загляне.

Ад брэху заходзяцца ў вёсцы сабакі,

Знаць, месяц ікласты

                                    дзіком ізноў з пушчы

Паласавацца на бульбянішчы

                                                  выйшаў.

Ізноў я пішу неадкладныя пісьмы

Пра тое,

              што жыць безь цябе немагчыма.

На пошце купляю дзівосныя маркі:

Калі не пісьмо – мо' яны зацікавяць.

I весьніц на вуліцу не прычыняю,

Бо ўсё спадзяюся,

                              што прыйдзеш наведаць.