Асеньні вечар гасьне ў хаце.

Пляце, задумаўшыся, маці

Вянкі цыбулі залатой.

А з успамінаў перад ёй

Жыцьцё ўстае, што праляцела

I непагодай прашумела

Над гэтай хатаю старой,

Над яе доляй, над зямлёй...

Цыбуля ж горкая такая,

З вачэй аж сьлёзы выціскае.