Далёкія-далёкія дарогі

Пад хмарнай лебядзінай чарадой...

Іду... Ня веру ў д’ябла, ані ў Бога.

Былі б – дык не паднесьлі б чары той:

Пакутваць цяжка гневам і журбою,

Ў пустыні марна да пяскоў гукаць

За край, даўно адвучаны ад бою,

Ад мовы, гонару і языка.

І жыць, як тыя, што вось-вось сканалі,

Але яшчэ ня ўпалі ў вечны сьмерч:

Мозг шле навокал клічы і сігналы,

А цела – ў мёртвы лёд закула Сьмерць.

Ў распадзе клетак мозгу, бы ў магіле,

Чуць, як лікуе крумкачоў імша,

Ўсе словы чуць у гневе і бясьсільлі,

Пакуль ня вернецца ў Нішто душа.

І з горыччу, бы ў сполаху зарніцы,

Убачыць раптам дальнія гады,

Калі нашчадкі узьвядуць грабніцы

Ўсім тым, каго расьпялі іх дзяды,

Каго пабілі на стагнах каменьнем,

Каго на плаху валаклі з турмы...

Вы, людзі ўсіх наступных пакаленьняў,

Ці будзеце у роспачы, як мы,

З сваёй апошняй ледзяной калыскі

Чуць мозг, што марна растае ў агні?

Ня трэба. Што нам славы абеліскі?!?

Што нам, памёрлым, зьнічы і граніт!?!

Калі жадаем мы адной кароны:

Пачуць, як лёсу валяцца муры,

Пачуць, хаця і ў першы дзень па сконе,

Ў згасаньні мозгу ярасны ваш крык.

І зразумець, што вы ўзламалі краты,

Апошняй думкай, цяжкай, як сьвінец,

Што блізкі ён, вялікі ваш пачатак,

Што блізкі ён, вялікі мой канец.

І ў водбліску згасальнае заранкі

Апошнім промнем, як лязом нажа,

Пайсьці ральлёю, мною узаранай

Для руні, невядомай і жаданай...

Пайсьці да вас...

І да свайго крыжа.